شهر عظیمی که دیگر «ممنوعه» نیست

شهر ممنوعه یکی از بزرگ‌ترین مجموعه کاخ‌های جهان است که در دوره امپراتوری مینگ در چین، هیچ شهروند عادی اجازه ورود به آن را نداشت.

یکی از بزرگ‌ترین مجموعه کاخ‌های جهان در قلب شهر پکن قرار گرفته که ۵۰ برابر کاخ باکینگهام انگلیس وسعت دارد. این مجموعه مساحتی در حدود ۷۰۰,۰۰۰ متر مربع را پوشش می‌دهد و با نام شهر ممنوعه شناخته می‌شود.

شهر ممنوعه نمادی از مرکز سیاسی امپراتوری چین در بین سال‌های ۱۴۰۳ تا ۱۴۲۰ میلادی است. نام «ممنوعه» آن بیان‌‌گر این است که هیچ‌کدام از شهروندان عادی اجازه ورود به محدوده آن را نداشتند. در سراسر شهر ممنوعه، کاخ‌ها، حیاط‌ها و اقامتگاه‌هایی برای زندگی وجود دارد. این بنا توسط امپراتور «یونگ‌لو» (Yongle Emperor)، سومین فرمانروای دودمان مینگ (The Ming dynasty) ساخته شد.

امپراتور یونگ‌لو در سال ۱۴۰۳ میلادی به قدرت رسید و پایتخت خود را به ۹۰۰ کیلومتری پایتخت سابق چین، «نانجینگ» (Nanjing) انتقال داد. بر اساس بسیاری از منابع تاریخی برای ساخت شهر ممنوعه بین سال‌های ۱۴۰۶ تا ۱۴۲۰ میلادی ۱۰۰,۰۰۰ صنعتگر و یک میلیون کارگر اجباری به کار گرفته‌ شدند. این مجموعه در مجاورت کاخ «کوبلای خان» (Kublai Khan) بنا شد.

در زبان چینی، شهر ممنوعه «Zijin Cheng» گفته می‌شود که دقیقا به‌معنای «شهر ممنوعه بنفش» است. رنگ بنفش در فرهنگ چینی خوش‌یمن محسوب می‌شود و نمادی از الوهیت و جاودانگی است. این بنای تاریخی مقر ۲۴ فرمانروا بود که ۱۴ نفر از آن‌ها به سلسله «مینگ» و باقی به سلسله «چینگ» (Qing) تعلق داشتند.

شهر ممنوعه در فضایی مستطیل‌شکل بنا شده است و دیوارهای آن ۷٫۵ متر ارتفاع دارند. این دیوارها با خندقی که متصل به منبع آبی مصنوعی است، احاطه شده‌اند. این خندق به رودخانه طلایی نیز شهرت دارد. بر طبق برخی منابع، مجموعه شهر ممنوعه دارای ۹۹۹۹٫۵ اتاق است، چراکه تنها پروردگار آسمانی بهشت می‌تواند لایق عدد ۱۰,۰۰۰ باشد. هرچند که عدد ۹,۹۹۹ نیز در فرهنگی چینی فرخنده است و تلفظ آن در زبان چینی مانند کلمه است که معنای «ابدی» می‌دهد.

شهر ممنوعه چین، منبع: nationalgeographic